Wylewanie dziecka z charyzmatyczną kąpielą, część 1

 

Zielonoświątkowi bluźniercy

1 Piorta 4:14 Jeśli was znieważają z powodu imienia Chrystusa, błogosławieni jesteście, gdyż Duch chwały, Duch Boży spoczywa na was, który przez nich jest bluźniony, ale przez was jest uwielbiony.

Powoływanie się na Ducha Świętego, jako sprawiciela każdej możliwej durnej doktryny czy cielesnego zachowania, czy też fałszywego proroctwa, to doprawdy grzech i bluźnierstwo. I to jest oczywiste. To jest definicja bluźnierstwa.

Podnosimy ten alarm o charyzmatycznych szykanach, a konkretnie, aby przywołać naszych charyzmatycznych „przyjaciół” do upamiętania z grzechu, który jak myślę, zżera ich ruch, mówiąc otwarcie, z grzechu przypisywania Duchowi Świętemu

  • słów, których on nie wypowiedział i
  • rzeczy, których on nie uczynił.

To grzech i to jest bluźnierczy grzech.

(więcej…)

Niezmienny Bóg źródłem pewnej pociechy

Trudy pielgrzyma

2 Kor. 1:3 Błogosławiony niech będzie Bóg i Ojciec naszego Pana Jezusa Chrystusa, Ojciec miłosierdzia i Bóg wszelkiej pociechy

W świecie częstych i niejednokrotnie niepokojących, a nawet niszczących zmian, wielką pociechą wierzącego jest to, że zna i służy niezmiennemu Bogu. Wobec

  • zwolnień i niepewności co do naszego zatrudnienia,
  • wahań na giełdzie,
  • obaw o zdrowie nasze lub naszych bliskich,
  • rewolucji w krajach arabskojęzycznych
  • i obaw o przyszłość,

wspiera nas prawda:

Mal. 3:6 Gdyż ja, PAN, nie zmieniam się, dlatego wy, synowie Jakuba, nie zostaliście zniszczeni.

(więcej…)

Miłość świata do ludu Bożego, część 4

Zarys problemu

Hebr. 11:36-37 36. Jeszcze inni doświadczyli szyderstw i biczowania, ponadto kajdan i więzienia. 37. Byli kamienowani, przerzynani piłą, doświadczani, zabijani mieczem, tułali się w owczych i kozich skórach, cierpieli niedostatek, ucisk, utrapienie;

Historia pokazuje, że zaraz po okresie aplstolskim (Dzieje 5:13) w czasie pokoju, gdy nie ma prześladowania, do Kościoła przenikają obce doktryny (2 Kor. 11:4; 1 Tym. 6:20; 2 Tym. 2:17; Hebr. 13:9) , mnożą się chciwi na zysk fałszywi nauczyciele (Mat. 7:15; 10:16; Dzieje 20:29; 1 Tym. 6:5; 2 Piotra 2:1-4), zanika także dyscyplina kościelna – narzędzie oczyszczenia (Ezech. 22:27; 34:8; 2 Kor. 5:7; Gal. 5:12).

Z drugiej strony ponieważ chrześcijaństwo często zapuszcza swoje korzenie w pogańskiej kulturze zdobywając rzesze wiernych (Mat. 13:31-32), świeccy przywódcy siłą rzeczy będą starać się okiełznać działania Kościoła, używając go do własnych celów i jednocześnie dbając o swoje w nim wpływy (od kontroli struktury po zmianę doktryny), przed czym mocno ostrzegał Chrystus (Marek 8:15). Tak rodzi się odstępczy kościół państwowy.

Kiedy polityka państwa, unii czy imperium zawodzi rządzący nie są chętni wziąć odpowiedzialność za swoje czyny i ponieść ich konsekwencje. Władza świecka zawsze dąży do dyktatury, nawet jeśli nie są to oficjalnie przyjęte standardy, mentalność polityków pozostaje ta sama – pragną coraz większej koncentracji siły, po to, aby w ostateczności stać się tyranią.

Zaś popełniane przez władzę błędy i wynikające z nich problemy godzą w wiarygodność elit i to właśnie dlatego władza potrzebuje kozła ofiarnego, a nie ma na świecie łatwiejszego celu falszywych oskarżeń niż, zdawałoby się bezbronne, ortodoksyjne chrześcijaństwo ceniące bardziej nakazy Boga niż ludzi (Jan 8:47; Dzieje 4:19; 5:29).

(więcej…)

Bart Ehrman i jego Biblia

Duchowa łobuzerka

Przysłów 6:12 Człowiek nikczemny i niegodziwy chodzi z przewrotnością na ustach

Książka Barta Ehrmana Misquoting Jesus (Błędnie cytując Jezusa) została wydana siedem lat temu, ale dopiero teraz zabrałem się do jej lektury. Byłem już zaznajomiony z tym autorem, ponieważ kilka lat temu przeczytałem jego książkę zatytułowaną The Orthodox Corruption of Scripture (Prawowierne zepsucie Pisma Świętego).

Nie zgadzałem się ze znaczną częścią jego wcześniejszej książki i wątpię, by większość uczonych uważała, że jego podejście do kwestii krytyki tekstu jest wystarczająco trzeźwe i rozsądne. Ehrman jest „postacią” i trochę „złym chłopcem” w tej dziedzinie.

Najwyraźniej lubi prowokować. Uwielbia daleko idące teologiczne wyjaśnienia wariantów, które inni badacze wyjaśniają o wiele bardziej wiarygodnie w inny sposób. Ale Orthodox Corruption nie była nienaukowa, była niezwykle interesująca i, moim zdaniem, warta przeczytania. Przypuszczałem więc, że ta nowa książka będzie co najmniej warta przejrzenia.

(więcej…)

Gwałt na Pieśni nad Pieśniami

Moda na sukces

Najwyraźniej najkrótszą drogą do byycia na czasie w służbie kościelnej jest mówienie przez pastora o seksie w jaskrawych słowach podczas niedzielnego porannego nabożeństwa. Im bardziej uda mu się zaszokować parafian prostackimi słowami i wyrafinowanym humorem, tym lepiej.

Obrońcy tego nurtu uroczyście informują, że bez takiej strategii połączenie się z dzisiejszą „kulturą” jest prawie niemożliwe. (We współczesnym ewangelikalizmie termin ten stał się wygodną etykietą dla prawie wszystkiego, co jest niekulturalne i nieokrzesane).

Kazania o seksie nagle stały się większą modą w świecie ewangelicznym niż kiedykolwiek była modlitwa Jabesa.

1 Kronik 4:9-10 9. A Jabes był bardziej poważany niż jego bracia. Jego matka dała mu na imię Jabes, mówiąc: Ponieważ urodziłam go w bólu.10. I Jabes wzywał Boga Izraela, mówiąc: Obyś mi naprawdę błogosławił i rozszerzył moje granice, oby twoja ręka była ze mną, obyś zachował mnie od zła, abym nie był utrapiony. I Bóg spełnił to, o co go prosił.

Wydaje się, że wszędzie w kościołach pojawiają się specjalne serie na ten temat. Niektórzy reklamują się za pomocą sugestywnych billboardów celowo zaprojektowanych, by urazić konserwatywną wrażliwość ich społeczności.

Sporo pastorów zyskało szerokie zainteresowanie mediów, wysyłając „wyzwania seksualne” członkom kościoła. Są to schematy, zgodnie z którymi codzienny seks jest obowiązkowy dla par małżeńskich przez określony czas – zwykle od siedmiu do czterdziestu dni. (W jaki sposób pary są z tego rozliczane to pytanie, które boję się poruszyć.)

(więcej…)

Opuszczone groby Świętego Miasta, część 2

Podstawa rozważania

Mat. 27:51-54 51. A oto zasłona świątyni rozerwała się na pół, od góry aż do dołu, ziemia się zatrzęsła i skały popękały.  52. Grobowce się otworzyły, a wiele ciał świętych, którzy zasnęli, powstało. 53. I wyszli z grobów po jego zmartwychwstaniu, weszli do miasta świętego i ukazali się wielu. 54. Wtedy setnik i ci, którzy z nim pilnowali Jezusa, widząc trzęsienie ziemi i to, co się działo, bardzo się zlękli i powiedzieli: On prawdziwie był Synem Bożym.

W pierwszej części rozważania zostały obalone argumenty neortodoksji, sugerujące, iż tekst Mateusza to fikcja zawierająca motywy czysto powieściowe (Rudolf Bultmann – luteranin), że wydarzenia opisane przez Apostoła, choć nie pozbawione sensu teologicznego, nie miały miejsca w empirycznej historii (Donald Hagner – Fuller Theological Seminary) oraz że emocjonalnie prawidłowa narracja zawiera merytoryczne błędy (Raymond Brown – rzymskokatolicki ksiądz).

Temu gremialnemu i ekumenicznemu zarazem głosowi odstępczej, nierządnej religii (gdzie wspólnym mianownikiem jest odrzucenie epistemologicznej obiektywności Pisma wyrażonej przez zasadę Sola Scriptura), przeciwstawione zostały dwie obiekcje:

Po pierwsze argument oparty o pierwotnego odbiorcę tekstu, czyli rozproszonych w diasporze Żydów. Ci mogli z łatwością sprawdzić wiarygodność „demonstratio ad oculus” czyli zeznań naocznych świadków wskrzeszenia tak samego Pana jak i niektórych świętych (Mat. 27:53; 1 Kor. 15:6), jacy powstali z grobów a ukazali się wielu (ponad 500 osobom). Spośród tej grupy w latach 50- 60 A.D. (czyli 20 – 30 lat po ukrzyżowaniu oraz w czasie powstania Ewangelii Mateusza oraz 1 Listu do Koryntian) „większość jeszcze żyła” . Jedna pielgrzymka do Jerozolimy bardzo szybko zweryfikowałaby kłamstwo, gdyby do niego doszło.

Po drugie wczesnochrześcijańskie świadectwa piśmiennictwa patrystycznego:

  1. Ireneusza z Lyonu (140 – 202 A.D.), który tekst Mateusza uznawał wystarczający dowód historyczny zmartwychwstania Chrystusa
    .
  2. Orygenesa z Aleksandrii (185 – 254 A.D.), według którego świadectwo posiadało należyte potwierdzenie historyczne aby stanowić argument apologetyczny przeciw Celsusowi, greckiemu filozofowi i krytykowi chrześcijaństwa
    .
  3. Tertuliana z Kartaginy (150 – 240 A.D.), któy  nie tylko podtrzymywał historyczną wiarygodność przekazu Ewangelii ale także dokonał prawidłowej jego interpretacji teologicznej
    .
  4. Testamentów Dwunastu Patriarchów (ok. 192 A.D.), apokryficznego dzieła spoza głównego nurtu chrześćijaństwa, będącego nieco zniekształconym,  echem Bożej Prawdy ciągle potwierdzającym wiarygodność świadectwa natchnionego przez Boga Słowa zawartego w Ewangelii Mateusza.

Za centralny punkt dalszej analizy przyjęte zostanie stwierdzenie Tertuliana o świętych „którzy wyszli z grobów po zmartwychwstaniu naszego Pana”. Stosując pozostałe cztery metody interpretacji hermeneutycznej (dosłowności, gramatyczną, syntezy i praktyczną) postaramy się odpowiedzieć na pytanie, czy rzerzywiście tego naucza Mateusz.

(więcej…)

Rekolekcje z Enneagramem

Syntetyk na miarę naszych czasów

Notka redakcyjna: najwcześniejsze wzmianki o Enneagramie czyli psychologii spirytystycznej znajdują się w pismach rosyjskiego okultysty P. D. Uspieńskiego, który przypisuje go swojemu nauczycielowi, grecko-amerykańskiemu okultyście Georgesowi I. Gurdżijewowi. Kolejny okultysta Óscar Ichazo w czasie narkotycznej wizji doświadczył kontaktu z „archaniołem Metratone”, który połączył Enneagram z typami osobowiści.

Enneagram znajduje doskonałą glebę między innymi w przesiąkniętym spirytyzmem pentekostalizmie (źródło), ale nie tylko tam…

Właśnie natknąłem się na kolejny „chrześcijański” kościół, który sponsoruje rekolekcje z Enneagramem. W ciągu ostatnich kilku lat Enneagram znalazł entuzjastycznych zwolenników w części kościoła…  wciągając wielu ludzi w niepokojąco antychrystusowe praktyki świata mistycznego i świeckiego.

Książki i warsztaty o Enneagramie stają się coraz bardziej popularne wśród katolików i niektórych tak zwanych „kościołów chrześcijańskich”. Wielu „pastorów” megakościołów głosi ten system, a duchowni mniejszych „kościołów” wprowadzają go do swoich niedzielnych kazań. Ale prawie zawsze ani promotorzy, ani uczestnicy nie są świadomi jego okultystycznych korzeni… coś, co powinno być źródłem poważnego zaniepokojenia dla kościoła chrześcijańskiego.

2 Kor. 11:4 Gdyby bowiem przyszedł ktoś i głosił innego Jezusa, którego my nie głosiliśmy, albo gdybyście przyjęli innego ducha, którego nie otrzymaliście, albo inną ewangelię, której nie przyjęliście, znosilibyście go z łatwością.

(więcej…)

Francis Turretin, uczony w Piśmie, Boży mędrzec

Słowo wstępu

Mat. 2:33-34 Węże, plemię żmijowe! Jakże będziecie mogli uniknąć potępienia ognia piekielnego? Dlatego ja posyłam do was proroków, mędrców i uczonych w Piśmie.

Francis Turretin (1623 – † 1687) jest szczególnie znany jako zagorzały przeciwnik heretyckiej teologii Akademii Saumur (ucieleśnionej przez Moise Amyrauta i zwanej Amyraldianizmem) oraz jako płomienny obrońca kalwińskiej ortodoksji reprezentowanej przez Synod w Dort z 1619 roku. To także jeden z autorów Konsensusu Helweckiego z 1675 roku, obrońca predestynacji i słownej inspiracji Biblii.

Każdy dekret Boży jest wieczny; dlatego nie może zależeć od stanu, który ma miejsce tylko w czasie. Boże dekrety zależą od jego upodobania (εὐδοκία eudokia) (Mat. 11:26; Efez. 1:5;  Rzym. 9:11). Dlatego dekrety nie są zawieszone na jakimkolwiek innym warunku poza Bogiem. Każdy dekret Boży jest niezmienny (Izaj. 46:10; Rz 9:11)” – Francis Turretin, Boże dekrety

Francis Turretin spełniał biblijne kryteria Bożego mędrca i uczonego w Piśmie niemal doskonale. W czasie gdy wydane przez gardziel piekieł plemię żmijowe torowało drogę herezji uniwersalnego odkupienia, Bóg na ratunek posłał Swojemu ludowi człowieka, którego geniusz, logika i erudycja przyćmiły pozostałych teologów.

(więcej…)

Opuszczone groby Świętego Miasta, część 1

Podstawa rozważania

Mat. 27:51-54 51. A oto zasłona świątyni rozerwała się na pół, od góry aż do dołu, ziemia się zatrzęsła i skały popękały.  52. Grobowce się otworzyły, a wiele ciał świętych, którzy zasnęli, powstało. 53. I wyszli z grobów po jego zmartwychwstaniu, weszli do miasta świętego i ukazali się wielu. 54. Wtedy setnik i ci, którzy z nim pilnowali Jezusa, widząc trzęsienie ziemi i to, co się działo, bardzo się zlękli i powiedzieli: On prawdziwie był Synem Bożym.

Niektórzy czytając tekst Mateusza odnoszą wrażenie, że w czasie gdy Chrystus oddał życie na krzyżu, obok wielu innych ponadnaturalnych  okoliczności miały miejsce cztery wydarzenia:

  1. Trzęsienie ziemi i pęknięcie skał
  2. Związane z tym otwarcie grobów
  3. Powstanie z martwych niektórych świętych
  4. Wejście tych świętych do Jerozolimy

Inną rozpowszechnioną alternatywną i zarazem koncepcją jest założenie o zmartwychwstaniu świętych zaraz po śmierci Chrystusa oraz ich wejściu do Jerozolimy po zmartwychwstaniu Bożego Syna. Obie interpretacje nie są zgodne z pozostałą nauką Słowa, gdzie Chrystus ma cierpieć, jako pierwszy zmartwychwstać (Dzieje 26:23)

(więcej…)

LWW 24 Władze państwowe

Cel istnienia władzy

1. Jako najwyższy Pan i Król świata Bóg ustanowił władze państwowe i powołał władze cywilne jako poddane sobie, aby rządziły społeczeństwami

  • dla Jego chwały i
  • dla ogólnego dobra.

Aby mogło to być osiągnięte, udzielił im władzy nad życiem i śmiercią, zarówno dla bezpieczeństwa i dodania otuchy tym, którzy czynią dobro, jak też dla karania przestępców.

Rzym. 13:1-4 1. Każda dusza niech będzie poddana władzom zwierzchnim. Nie ma bowiem władzy innej, jak tylko od Boga, a te władze, które są, zostały ustanowione przez Boga. 2. Tak więc kto się sprzeciwia władzy, sprzeciwia się postanowieniu Boga. Ci zaś, którzy się sprzeciwiają, sami na siebie ściągają potępienie. 3. Przełożeni bowiem nie są postrachem dla uczynków dobrych, ale złych. A chcesz nie bać się władzy? Czyń dobrze, a będziesz miał od niej pochwałę. 4. Jest bowiem sługą Boga dla twojego dobra. Ale jeśli czynisz zło, bój się, bo nie na próżno nosi miecz, gdyż jest sługą Boga, mszczącym się w gniewie nad tym, który czyni zło.

(więcej…)

Amyraldianizm a formuła Konsensusu Helweckiego, część 5

Przedmowa

1 Kor. 5:6 Trochę zakwasu całe ciasto zakwasza.

Chrystus Pan nauczał aby wystrzegać się kwasu, czyli fałszywej nauki (Mat. 16:6-12). Mało jednak kto zwraca uwagę, że Pan wspominał także o kwasie Heroda co jest jednoznacznym odniesieniem do polityki mieszającej się w sprawy religijne. (Marek 8:15).

  • Greckie ὁράω horao wskazuje na potrzebę bycia w stanie stałej ostrożności i poszukiwania zagrożeń
    .
  • Greckie βλέπω blepo odnosi czytelnika do uważnej obserwacji w celu rozeznawania

Reformacja upadła, ponieważ „wielcy teolodzy” XVI wieku skuszeni politycznymi profitami w imię „jedności ponad podziałami” porzucili ostrzeżenia Chrystusa i dopuścili do działania, wydawałoby się, niewielki błąd doktrynalny, różnicę o niemal nieistotnych (pozornie) konsekwencjach dla teologii.

2 Tym. 2:16-17 Unikaj zaś pospolitej, czczej gadaniny, bo prowadzi ona do coraz większej bezbożności. A ich mowa szerzy się jak gangrena.

Dwieście lat później wywołana przez nieusuniętą gangrenę herezji uniwersalnego odkupienia i wolnej oferty zbawienia dla wszystkich religia chrześcijańska nie tylko została zdziesiątkowała liczebnie ale też sprowadzona do nierównej walki z przeważającymi siłami heretyków: od Arminian po katolików. W konsekwencji współcześnie większość tzw. teologów reformowanych wybrała drogę na skróty: odrzucenie istotnych kanonów wiary aby móc z podniesionym czołem nazywać Arminian braćmi.

Artykuł służy ku przestrodze wszystkim tym teologom, którzy dali się zwieść fałszywej teologii w imię fałszywej jedności, których wzywamy do całkowitej separacji od heretyków wyznających uniwersalne odkupienie oraz wolną ofertę zbawienia (rzekome pragnienie Boga, aby ocalić każdego potępionego)

(więcej…)

Gorliwość o dom Boży: motywacja do chrześcijańskiej dyscypliny

­

Wprowadzenie

Pierwszym oficjalnym aktem publicznej służby Jezusa było oczyszczenie świątyni. Jezus i Jego uczniowie udali się do Jerozolimy, aby obchodzić Paschę. Będąc w Jerozolimie, znaleźli w świątyni kupców i sprzedawców zwierząt oraz tych, którzy wymieniali pieniądze. Jezus sporządził bicz czy pejcz.

Tym biczem wypędzał tych, którzy kupowali i sprzedawali woły, owce i gołębie, i przewracał stoły wekslarzy. Pan Jezus Chrystus wypędził tych, którzy kalali dom Jego Ojca. Uczniowie przypomnieli sobie Słowo Boże, które było napisane:

Jan 2:17 Gorliwość o dom twój pożera mnie

Jeszcze dzisiaj Pan Jezus Chrystus wypędza z domu Swojego Ojca tych,

  • którzy nie mają żadnego interesu być w tym domu
    .
  • i którzy kalają ten dom Jego Ojca.

Pan Jezus czyni to dzisiaj przez wierny Kościół, stosując chrześcijańską dyscyplinę. Kiedy dyscyplina jest sprawowana, wypędzani są ci, którzy bezczeszczą dom Boży. A kiedy ta dyscyplina jest wiernie praktykowana, Tym, który ostatecznie ich wypędza, jest sam Pan Jezus Chrystus.

(więcej…)

Czym jest wiara?

Ku rozeznaniu

Hebr. 11:1 A wiara jest podstawą tego, czego się spodziewamy, i dowodem tego, czego nie widzimy.

Na długo za nim neoortodoksyjni teolodzy wpadli na pomysł, by powiedzieć, że wiara jest raczej spotkaniem z osobą boską niż przyjęciem propozycji, kaznodzieje, którzy powinni byli wiedzieć lepiej, nauczali, że wiara to zaufanie do osoby, a nie wiara w wyznanie.

Autorowi tego tekstu, kiedy był nastolatkiem, powiedziano, że niektórzy ludzie chybią nieba o 30 centymetrów – czyli odległość między głową a sercem – ponieważ wierzyli w Ewangelię głowami, ale nie sercem.

(więcej…)

Krytyka tekstu w pismach Francisa Turretina

O autorze

Francis Turretin (1623 – † 1687) był profesorem teologii w Genewie i wybitnym teologiem Reformowanym. Jego głównym dziełem była systematyczna teologia zatytułowana Institutio Theologicae Elencticae („Podsumowanie teologii elenktycznej” znane takżę jako „Podsumowanie teologii refutacyjnej”) ukończona w 1674 r. i opublikowana w 3 tomach, 1679, 1682 i 1685. Praca ta była wielokrotnie przedrukowywana i była szeroko stosowana przez Reformowanych uczonych.

Metoda elenktyczna – krytyczna część dialogu, polegająca na zbijaniu kolejnych argumentów przeciwnika. Polega na ciągłym zadawaniu pytań ujawniających błędy i sprzeczności w rozumowaniu rozmówcy, przez co odpowiadający gubi się w swych wypowiedziach.

W pierwszym tomie tej pracy Turretin omawia problemy krytyki tekstu, zagadnienie, które uczeni w tym czasie dopiero zaczynali poważnie badać. Jego uwagi na ten temat dają nam obraz tego, jak problem różnych lektur był rozumiany przez wykształconych ludzi w drugiej połowie XVII wieku oraz w jaki sposób rozważania polemiczne i dogmatyczne wpływały na ich myślenie na ten temat.

(więcej…)

Strona czynna czasowników i imiesłowów

Definicja

Strona to właściwość czasowników i imiesłowów, która wskazuje, w jaki sposób podmiot jest powiązany z czynnością (lub stanem) wyrażonym przez czasownik lub imiesłów. Ogólnie rzecz biorąc, strona może wskazywać, że podmiot

  • wykonuje czynność (strona czynna)
  • odbiera czynność (strona bierna)
  • lub jednocześnie wykonuje i odbiera czynność (przynajmniej rezultat czynności) (strona medialna)

(więcej…)

Przysięga na Boga

Podstawa rozważania

Jakuba 5:12 A przede wszystkim, moi bracia, nie przysięgajcie ani na niebo, ani na ziemię, ani nie składajcie żadnej innej przysięgi. Lecz niech wasze „tak” będzie „tak”, a „nie” niech będzie „nie”, abyście nie byli sądzeni.

Zła egzegeza Pisma prowadzi do błędu. Przeciętny człowiek, czytając polską interpretację Słowa Bożego koncentrując się na środkowej części tekstu wyrabia w sobie następujące przeświadczenia:

  • każdy rodzaj przysięgi jest zakazany przez Boga
    .
  • jakakolwiek przysięga podlega pod Boży sąd

Żadne z powyższych nie jest prawdą. Poniżej proste dowody.

(więcej…)

Amyraldianizm a formuła Konsensusu Helweckiego, część 4

Przedmowa

1 Kor. 2:14 Lecz cielesny człowiek nie pojmuje tych rzeczy, które są Ducha Bożego. Są bowiem dla niego głupstwem i nie może ich poznać, ponieważ rozsądza się je duchowo.

Człowiek nieodrodzony jest niezdolny do jakiegokolwiek dobrego działania (Psalm 14:3; 53:3; Rzym. 3:12; 8:8). Nie jest w stanie wzbudzić w sobie wiary (Kazn. 7:20; Jan 10:26; 1 Kor. 2:14; 2 Tym. 3:8), nie może przyjść do Boga (Jan 6:44; 6:65; 10:26; Efez. 2:2-3; Kol.1:21), nie może nawet myśleć o poszukiwaniu Boga objawionego w Piśmie (Izaj. 53:6; Rzym. 3:11).

Ta totalna niezdolność świadczy o duchowym stanie każdego naturalnego człowieka: śmierci. Mimo tego nieszczęśni heretycy naturalną niezdrolność do wiary określają mianem niezdolności moralnej i tworzą sztuczną możliwość fizycznej (czyli wynikającej ze zdolności ludzkiej natury) wiary w Boga.

Innymi słowy: choć moralnie człowiek jest upadły, to jednak w swej naturze ma zdolność uwierzenia. Rzeczywiście meandry Amyraldianizmu są schematycznie tożsame z Pelagianizmem i siłą rzeczy prowadzą swych wyznawców ku zatraceniu.

(więcej…)

Kazanie Johna Knoxa, cz. 2 – sprawiedliwy sąd Boży

Przedmowa

W czasie gdy w Szkocji panuje skłaniający się ku herezji papistów Henry Darnley (biorąc nawet udział w bluźnierstwie mszy świętej) John Knox wygłasza wstrząsające kazanie. Na przykładzie Izraela ukaranego przez Boga za odejście od prawdziwej wiary i bratanie się z obcymi religiami, wskazuje na oczekujący Szkocję nieunikniony Boży sąd.

W pierwszej części nauczania Knox przypomniał iż władza nie może być absolutna lecz posiada konkretne ograniczenia:

  • Bóg jest najwyższym suwerenem każdej władzy
  • Celem władzy jest przestrzeganie Bożych nakazów
  • Władza łamiąca Boże nakazy jest nielegalna

Kazania wysłuchał sam król Henry i dotarło ono do jego duszy oskarżając sumienie. Wzburzony pospiesznie opuścił Edynburg, zaś Knox został postawiony przed radą miasta.

(więcej…)