Sprawa przeciwko współczesnym twórcom filmowym i obecnym tendencjom ateistycznym. Współczesny trend postmodernizmu przejawiający się w przeformułowaniu postaci fikcyjnych w nowoczesnej kinematografii – dr C. Matthew McMahon
W Księdze Rodzaju 11 czytamy opis ludu świata, który zbiera się, aby zbudować wieżę. Narracja historyczna brzmi następująco:
2 Kor. 13:5 Badajcie samych siebie, czy jesteście w wierze, samych siebie doświadczajcie. Czy nie wiecie o samych sobie, że Jezus Chrystus jest w was? Chyba że zostaliście odrzuceni.
Nie jest dobrze podawać tran ukąszonemu przez jadowitego węża, czy też krople do oczu choremu na raka. W świecie medycyny błędna diagnoza owocuje złą metodą leczenia i w konsekwencji zastosowaniem środków nieadekwatnych do źródła problemu.
Za doskonały tego przykład służy niewłaściwe rozpoznanie choroby psychicznej jako psychologicznej reakcji na zaburzenia somatyczne. Czyli człowiek chory umysłowo traktowany jest jak zdrowy zaś leczona jest domniemana dolegliwość fizyczna wywołująca ból i cierpienie. Profesor Janusz Heritzman, autorytet w dziedzinie psychiatrii określa to następująco:
„Wynika to z pewnego diagnostycznego uproszczenia, w którym na pierwszym planie stawia się często bardzo ekspresyjny stan psychiczny towarzyszący chorobie somatycznej. Najczęściej brakuje przeprowadzenia pełnej, całościowej oceny zarówno stanu psychicznego, jak i fizycznego.”
Kiedy lekarz nie dociera do serca problemu choroba nie tylko nie zostaje powstrzymana ale i rozwija się i pogłębia, aczkolwiek pozornie może wydawać się, że czasowo ustąpiła. I choć jesteśmy w stanie zrozumieć wynikające z podobieństwa symptomów pomyłki doktorów, o tyle tragicznym i grotekstowym byłby przypadek próby leczenia paraliżu u osoby martwej, gdzie błędna diagnoza wynikałaby z zaobserwowanego braku zdolności poruszania się „pacjenta”.
Z tym własnie problemem spotykamy się w świecie duchowym: bardzo często „denat” mylony jest z „pacjentem”.
Efez. 4:16 Z niego całe ciało harmonijnie złożone i zespolone we wszystkich stawach, dzięki działaniu każdego członka, stosownie do jego miary, przyczynia sobie wzrostu dla budowania samego siebie w miłości.
W tym miejscu wracamy do zagadnienia zarządzania społecznością. Wszyscy chrześcijanie są grzesznikami (Rzym. 3:9) zatem i starsi, diakoni oraz współpracownicy (personel) będący częścią lokalnej społeczności. Boży nakaz to uświęcenie, czyli porzucenie i umartwianie grzechu (Rzym. 8:3; Kol. 3:5; 1 Tes. 4:3-9), tak więc odpowiedni dobór współpracowników zawsze powinien być oparty o biblijne kryteria, których spełnienie przez kandydata jest kluczowe dla jego potencjalnej służby.
Zły dobór współpracowników (personelu), a nawet starszyzny może prowadzić do braku jedności i ogromnie zaszkodzić społeczności na różne sposoby
Jakie zatem są priorytety prezbiterów względem społeczności, a w szczególności współpracowników?
Psalm 119:130 Początek twoich słów oświeca i daje rozum prostym
Doktryna o przejrzystości (lub zrozumiałości) Pisma Świętego (tj. że główne przesłanie Biblii jest jasne i zrozumiałe oraz że samą Biblię można właściwie interpretować w normalnym, dosłownym sensie) była kamieniem węgielnym wiary ewangelicznej od czasów Reformacji.
Dominującym poglądem rzymsko-katolickim było to, że Biblia była niejasna i trudna do zrozumienia. Ale Reformatorzy nie zgodzili się z tym, argumentując zamiast tego, że każdy, kto potrafi czytać, może zrozumieć nauczanie biblijne.
2 Kor. 11:4 Gdyby bowiem przyszedł ktoś i głosił innego Jezusa, którego my nie głosiliśmy, albo gdybyście przyjęli innego ducha, którego nie otrzymaliście, albo inną ewangelię, której nie przyjęliście, znosilibyście go z łatwością.
Wyznawany przez część współczesnych „protestantów” Amyraldianizm to przeklęta herezja zatracenia zwodząca swoich zapaleńców wprost w ramiona doktryn rzymskiego katolicyzmu. Zgodnie tą ludzką filozofią ludzie mogą być zbawieni nawet jeśli
Otóż tego typu „ewangelia” nie daje żadnej nadziei zbawienia. Poniżej dowody:
Notka redakcyjna: choć chrześcijanie zostali uwolnieni nie tylko od przekleństwa Prawa ale od Prawa ceremonialnego, wysoki standard moralności, w jakim ma upodobanie Bóg, nie uległ zmianie. Stąd też wyrażanie przysięgi jest jak najbardziej zgodne z Prawem Chrystusa (Ezech. 36:26-27; Jer. 31:32-33; 32:40; 1 Kor. 9:21; 2 Kor. 3:3; Jakuba 1:25; 2:12; Gal. 6:2) zawartym w Nowym Testamencie o czym świadczą odpowiednie przykłady podane na końcu artykułu.
1. Składanie przysięgi zgodnej z Bożym Prawem należy do religijnych praktyk, podczas których składajacy przysięgę, mając na względzie Bożą prawdę, prawość i sprawiedliwość, uroczyście przywołuje Boga, aby poświadczył przysięgę i sądził go według prawdy lub fałszu jego słów.
2 Mojż. 20:7 Nie będziesz brał imienia PANA, twego Boga, nadaremnie, gdyż PAN nie zostawi bez kary tego, który bierze jego imię nadaremnie.
.
5 Mojż. 10:20 Będziesz się bał PANA, swego Boga, jemu będziesz służył, do niego będziesz lgnąć i na jego imię będziesz przysięgał.
.
2 Kronik 6:22-23 22. Jeśli ktoś zgrzeszy przeciwko swemu bliźniemu, a ten zobowiąże go do przysięgi, a ta przysięga przyjdzie przed twój ołtarz w tym domu; 23. Ty wysłuchaj z nieba, racz działać i osądź swoje sługi; potępiaj niegodziwego, sprowadzając mu na głowę jego czyny, a usprawiedliwiaj sprawiedliwego, oddając mu według jego sprawiedliwości.
.
Jer. 4:2 I przysięgniesz: Jak żyje PAN w prawdzie, w sądzie i w sprawiedliwości. Wtedy narody będą sobie błogosławić w nim i w nim będą się chlubić.
Psalm 19:9-10 9. Bojaźń PANA jest czysta, trwająca na wieki; sądy PANA prawdziwe, wszystkie są słuszne. 10. Bardziej pożądane niż złoto, niż mnóstwo szczerego złota, i słodsze niż miód, nawet niż plaster miodu.
W 1557 roku Jan Kalwin opublikował obszerny komentarz do Księgi Psalmów. W tłumaczeniu na język angielski komentarz ten obejmuje pięć pokaźnych tomów. Odzwierciedla w nim życie z Psałterzem. Kalwin kochał psalmy: znał je, studiował, pisał o nich, głosił i śpiewał.
W swoim komentarzu do Psalmów Kalwin dał mocny wyraz różnym aspektom swojej nauki o opatrzności. W jego ekspozycji powraca pięć motywów dotyczących opatrzności.
Kol. 2:8 Uważajcie, żeby was ktoś nie obrócił na własną korzyść przez filozofię i próżne oszustwo, oparte na ludzkiej tradycji, na żywiołach świata, a nie na Chrystusie.
Na wstępie rozważania warto zapoznać się z terminami czynnej i biernej sprawiedliwości (posłuszeństwa) Chrystusa. Zwróćmy uwagę na definicje podane przez Dra Roberta L. Reymonda (źródło)
Czynne posłuszeństwo Chrystusa to pełne posłuszeństwo Chrystusa wszystkim przepisom Prawa Bożego czyniące doskonałą sprawiedliwość wobec Prawa, która jest poczytana lub liczona tym, którzy Mu ufają.
.
Bierne posłuszeństwo Chrystusa to wolicjonalne posłuszeństwo Chrystusa w ponoszeniu wszystkich sankcji nałożonych przez to prawo na Jego lud z powodu przestępstwa. Jest podstawą usprawiedliwienia grzeszników przez Boga (Rzym. 5: 9), przez co otrzymali przebaczenie według Bożego Aktu
Amyraldianizm to śmiertelnie niebezpieczna filozofia będąca próbą stworzenia kompromisu pomiędzy ortodoksyjnym a heretyckim poglądem na zbawienie.
Amyraldianizm przypisuje zbawionym jedynie bierną sprawiedliwość Chrystusa negując rzeczywiste odkupienie, czyniąc je w zamian hipotetycznym…
2 Mojż. 20:15 Nie będziesz kradł.
Jeśli naprawdę wierzymy w Bożą opatrzność, jeśli naprawdę wierzymy, że nasz bliźni jest stworzony na obraz Boga, jeśli naprawdę bardziej troszczymy się o wspólnotę niż o siebie, to nigdy nie będziemy wątpić w Bożą Opatrzność aby odebrać komuś coś, co do nas nie należy. Nigdy nie będziemy okradać naszych bliźnich, aby zapewnić sobie dóbr. Nigdy nie wyrządzimy szkody dobru naszego bliźniego,
Chcę dzisiaj skupić się na sposobach, w jakie najprawdopodobniej sami łamiemy to przykazanie. Łatwo jest oburzyć się na nich, tam, na tych, którzy rażąco łamią statuty i prawa naszego społeczeństwa poprzez kradzieże, rabunki, złodziejstwo i tym podobe i usprawiedliwiamy się. Skupię się na chrześcijanach, a nie ogólnie na społeczeństwie. Chcę, abyśmy przyjrzeli się sposobom, w jakie sami możemy uczestniczyć w kradzieży, która stała się społecznie akceptowana i szanowana.
Rzym. 12:2 A nie dostosowujcie się do tego świata, ale przemieńcie się przez odnowienie waszego umysłu, abyście mogli rozeznać, co jest dobrą, przyjemną i doskonałą wolą Boga.
Dodając przymiotnik chrześcijanin do rzeczownika życie ogłaszamy coś ogromnego: zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa określa teraz, jak powinniśmy żyć. Oznacza to, że wiara w Jezusa Chrystusa, wywołana przez Ducha Świętego (Efez. 1:13; Gal. 5:22), zmienia nasze czyny. Ale kiedy Chrystus nas wzywa, nie jest łatwo zrozumieć, jak dokładnie ma się zmienić nasze życie.
Jak więc powinniśmy żyć?
„Nieświadomy chrześcijanin to sklep diabła, w którym wykuwa wszelkiego rodzaju niegodziwości” – Anonim
.
„Ignorancja to głębokie piekło” – Jan Chryzostom
Purytanie bez wątpienia wywarli głęboki wpływ na mnie i moją więź z Chrystusem. Przybliżyli mnie do Chrystusa, w wyniku czego czuję sympatię do nich i ich pracy. Jedno studium Wyznania Westminsterskiego z 1647 r. sprawi, że każdy myślący chrześcijanin nabierze przekonania o wielkości teologii purytańskiej.
Cytaty które zaprazentuje są w większości wzięte z dzieł purytańskich, które opublikowaliśmy za pośrednictwem Puritan Publications.
Mat. 27:46 Około godziny dziewiątej Jezus zawołał donośnym głosem: Eli, Eli, lama sabachthani? To znaczy: Boże mój, Boże mój, czemu mnie opuściłeś?
Marek 15:34 O godzinie dziewiątej Jezus zawołał donośnym głosem: Eloi, Eloi, lama sabachthani? – co się tłumaczy: Boże mój, Boże mój, czemu mnie opuściłeś?
Niektórzy, pozbawieni Ducha Świętego (Rzym. 8:9; 2 Piotra 3:16; Judy 1:19) intepretatorzy tego tekstu, twierdzą, że słowa odnoszące się do opuszczenia dowodzą „odejścia boskości od Chrystusa, przez co Jego ludzka natura została pozbawiona wsparcia, aby ponieść karę należną ludziom za ich grzechy”.
W żadnym wypadku nie należy tego uznać za prawdę, ponieważ:
O czym zatem świadczą słowa Jezusa?
W biblijnym determinizmie obserwujemy, iż Bóg ustanowił każde jedno wydarzenie w wiecznej przeszłości. W każdym momencie jest tylko jedna możliwa przyszłość – ta którą Bóg z góry zaplanował. Jeden z moich ulubionych Biblijnych przykładów determinizmu znajdziemy w 2 księdze Królewskiej rozdział 20.
Król Ezechiasz śmiertelnie zachorował, ale pokutował i Bóg dał mu jeszcze 15 lat życia. Po śmierci Ezechiasza, Manasses przejął królestwo w wieku 12 lat
2 Król. 20:21 I Ezechiasz zasnął ze swoimi ojcami, a jego syn Manasses królował w jego miejsce.
.
2 Król. 21:1 Manasses miał dwanaście lat, kiedy zaczął królować, i królował pięćdziesiąt pięć lat w Jerozolimie. Jego matka miała na imię Chefsiba.
To znaczy, że Manasses urodził się w tych 15 latach które Bóg dał Ezechiaszowi. “Co z tego?” – możemy zapytać, Biblia jednak nie bez powodu podaje takie przykłady.
1 Kor. 11:19 Bo muszą być między wami herezje, aby się okazało, którzy są wypróbowani wśród was.
Amyraldianizm to fałszywy system teologiczny wprowadzony przez Moise Amyrauta (1596 – 1664), profesora francuskiego protestanckiego seminarium w Saumur i nazwany jego imieniem. Może to brzmieć jak stary i obcy błąd, ale jest on dziś aktywnie promowany na Wyspach Brytyjskich i w innych miejscach.
Soteriologia, nauka o zbawieniu, jest gałęzią epistemologii, czyli teorii wiedzy. Soteriologia nie jest gałęzią metafizyki, ponieważ ludzie nie przestali być ludźmi, gdy upadli, ani też nie są ubóstwieni, gdy są zbawieni; zbawieni ludzie, nawet w Niebie, pozostają doczesnymi i ograniczonymi istotami.
Soteriologia nie jest też gałęzią etyki, gdyż ludzie nie są zbawieni przez uczynki. Jesteśmy zbawieni pomimo naszych uczynków, a nie dzięki nim. Również soteriologia nie jest gałęzią polityki, ponieważ pogląd, że zbawienie, czy to doczesne, czy wieczne, można osiągnąć środkami politycznymi, jest iluzją.
Próby immanentyzacji eschatonu (czyli próby sprawienia, aby to, co należy do życia pozagrobowego, stało się tu i teraz) nie przyniosły na Ziemię niczego poza krwią i śmiercią.
1. Naturalne poznanie wskazuje, że jest Bóg, który ma nad wszystkim panowanie i suwerenną władzę. Jest sprawiedliwy i dobry i wyświadcza dobro wszystkim. Jest więc godzien, aby ludzie z całego serca, duszy i siły okazywali Mu bojaźń, miłość, oddawali chwałę, wzywali Jego imienia i ufali Mu.
Lecz jedyny sposób oddawania czci prawdziwemu Bogu został wyznaczony przez Niego samego. W konsekwencji nie można oddawać Mu czci w sposób wymyślony przez ludzi albo pochodzący od szatana.
Widzialne symbole Boga i wszelkie inne formy oddawania Mu czci, o których nie mówi Pismo Święte, są surowo zabronione.
1 Tym. 5:24 Grzechy niektórych ludzi są jawne, jeszcze zanim zostaną osądzone, a za niektórymi idą w ślad.
Stosunkowo łatwo rozpoznać fałszywych nauczycieli będących jednocześnie duchowymi wrakami jawnie bluźniącymi Bogu przez szereg herezji (1 Tym. 1:19-20). Najczęściej towarzyszą im ekscesy oraz niemoralne życie (2 Piotra 2:1-3).
Doskonałym tego przykładem jest Artur Ceroński, samozwańczy apostoł, teologiczny barbarzyńca i profan – tutaj warto tylko wspomnieć kilka wybryków jakie miały miejsce w czasie spędów, którym przewodzi: publiczne kopanie Pisma, udawanie pijanego, jazda „na osiołku” członków sekty (jedni na drugich), seksualizacja treści oraz fałszywe proroctwa, mówienie niezrozumiałym bełkotem i towarzyszące im łże-interpretacje (jedna mowa bełkotem posiada wiele interpretacji i rzekomo wszystkie są prawdziwe, por. Mat. 5:37)
Wśród wyznawców demona zielonoświątkowstwa Ceroński stanowi awangardę o subtelności słonia w składzie porcelany, którego można przyrównać do widocznego gołym okiem, pasożytniczego kleszcza. Jego działania docierają do raczej ograniczonej (liczebnie i umysłowo) gromady ludzi lekko traktujących Słowo Boże. Cerońskiego i jemu podobnych łatwo unikać, fetor herezji jest dla wielu zbyt silny i zarazem nazbyt odpychający skutecznie zapobiegając nadmiernemu rozrostowi duchowego raka, jakim niewątpliwie jest „Kościół Mocy” i pokrewne organizacje.
Istnieje jednakże inny, bardziej stonowany rodzaj fałszywych nauczycieli. Wykształceni, grzeczni, sympatyczni, elokwentni i niemal ortodoksyjni. Trudni do identyfikacji i dlatego właśnie bardziej niebezpieczni. Jak przepowiedziało Pismo, grzechy maskują oni starannie, jednakże, pomimo starań, pozostawiają za sobą ślad.
Pójdźmy zatem śladami Bartłomieja Kuryla$a
Carl Henry uważa, że Clark jest „jednym z najbardziej wnikliwych ewangelicznych filozofów protestanckich naszych czasów”.
.
Ronald Nash wychwalał go jako „jednego z największych myślicieli chrześcijańskich naszego wieku”.
Gordon Haddon Clark (1902 – † 1985) to płodny autor, który podczas swojej długiej kariery naukowej napisał ponad 40 książek. Jego filozofia jest najbardziej konsekwentnie chrześcijańską filozofią, jaka została dotychczas opublikowana, a jednak niewielu seminarzystów słyszy jego nazwisko nawet wspomniane na swoich zajęciach, a tym bardziej nie wymaga się od nich czytania jego książek.
Gdybym mógł dokonać porównania, to tak, jakby studenci teologii w połowie XVI wieku nigdy nie słyszeli, by ich nauczyciele wspominali Marcina Lutra czy Jana Kalwina. Nastąpiło wielkie edukacyjne i kościelne zaciemnienie. Zarówno kościoły, jak i nauczyciele zrobili wszystko, co w ich mocy, aby uniknąć Clarka. Oszukali pokolenie studentów i ludzi chodzących do kościoła. Jako studenci teologii pod koniec XX wieku nie powinniście uważać się za dobrze wykształconych, dopóki nie zapoznacie się z filozofią Gordona Haddona Clarka.
1 Kor. 4:6 To wszystko zaś, bracia, odniosłem do samego siebie i do Apollosa ze względu na was, abyście się nauczyli na naszym przykładzie nie wykraczać ponad to, co jest napisane, żeby jeden nie pysznił się drugim przeciw innemu.
Kiedy Sola Scriptura została odrzucona we wczesnym Kościele i ponownie w stuleciach po Reformacji, uznano subiektywne źródła prawdy dzięki czemu zaczął się szerzyć religijny ubiektywizm. Odrzucając obiektywne Słowo Boże jako zasadę wiary i praktyki, koniecznym stało się opanowanie wynikającego z tego chaosu religijnego w kościołach.
Substytutem Biblii, który rozwijał się na przestrzeni wieków, był rzymski Kościół Państwowy. Władza kościelna koncentrowała się najpierw na biskupach, a następnie w ręku biskupa Rzymu.
